Բնության զարթոնքը

Կապուտակ երկնքից մեղմորեն ժպտաց արեգակը:  Դաշտ ու անտառ, սար ու ձոր ողողվեցին արևի ոսկեզօծ  շողերով: Լսվեց թռչունների վաղորդյան  ճռվողյունը: Մեղմօրոր քամու շոյանքից թիթեռնիկն արթնացավ: Մեկ օրվա կյանք ուներ, պետք է շտապեր: Ծաղիկներով լի դաշտը կանչում էր նրան:

    Հանապազօրյա հոգսերով տարված մարդիկ չնկատեցին  թիթեռնիկին: Միայն  կապուտաչյա մանուշակները մեղմորեն ժպտացին գեղեցկուհուն:

     Տոթ կեսօրին թիթեռնիկը հասավ սառնորակ աղբյուրին: Հիացավ արագոտն եղնիկներով և նապաստակներով: Երազանքով նայեց ջինջ երկնքում թևածող ծիծեռնակներին:

    Երեկո էր: Հողմակոծ  քամին քշեց նրան: Թիթեռն անզոր թևերով դիմադրեց, բայց անօգուտ:  Տարօրինակ  և անսովոր դող զգաց:

        Ապրեց կարճ, բայց գեղեցիկ կյանքով:

        Հաջորդ օրը`  հրաշեկ արևի  ճառագայթները ոսկեզօծեցին դաշտը: Խոր քնից արթնացան ծաղիկները: Անօրինակ հրճվանքով իր ձյունե օրորոցից դուրս եկավ ձնծաղիկը: Նրբորեն նազեց մանուշակը: Կակաչը բացեց սևորակ աչքերը, մեղմ շորորաց երիցուկը: Քիչ անց երկվորյակ զանգակները ձայնեցին իրար: Թռչունների վաղորդյան ճռվողյունից գլուխը վեր հանեց բոսորավառ նարգիզը: Խախտվեց հնօրյա անտառի ձմեռային անդորրը: Բնությունը օրհներգում էր գարնան գալուստը:

     Բոլորին  տարօրինակ էր թվում, որ երբևէ ցուրտ ու սառնամանիք է եղել:

     Ափսոս՝ թիթեռնիկը այդ օրը չկար:

Գարնան հիասքանչ տեսարան